changes

lá vem meu trêm

La carne Salvaje


A veces se habla de las mujeres como si sólo un cierto temperamento, sólo un cierto apetito moderado fuera aceptable. A lo cual se añade con harta frecuencia un juicio sobre la maldad o la bondad moral de la mujer según su tamaño, estatura, andares y forma se ajusten o no a un selecto ideal. Cuando se relega a las mujeres a los estados de ánimo, gestos y perfiles que sólo coinciden con un único ideal de belleza y conducta, se las aprisiona en cuerpo y alma y ya no son libres.
El cuerpo es un ser multilingüe. Habla a través de su color y su temperatura, el ardor del reconocimiento, el resplandor del amor, la ceniza del dolor, el calor de la excitación, la frialdad de la desconfianza. Habla a través de su diminuta y constante danza, a veces balanceándose, otras moviéndose con nerviosismo y otras con temblores. Habla a través de los vuelcos del corazón, el desánimo, el abismo central y el renacimiento de la esperanza.
El cuerpo recuerda, los huesos recuerdan , las articulaciones recuerdan y hasta el dedo meñique recuerda. El recuerdo se aloja en las imágenes y en las sensaciones de las células. Como ocurre con una esponja empapada en agua, dondequiera que la carne se comprima, se estruje e incluso se roce ligeramente, el recuerdo puede surgir como un manantial.
Reducir la belleza y el valor del cuerpo a cualquier cosa que sea inferior a esta magnificencia es obligar al cuerpo a vivir sin el espíritu, la forma y la exultación que le corresponden.
Experimentar un profundo placer en un mundo lleno de muchas clases de belleza es una alegria de la vida, a la cual todas las mujeres tienen derecho. Aprobar sólo una clase de belleza, equivale en cierto modo a no prestar atención a la naturaleza. No puede haber un sólo canto de pájaro, una sola clase de pino, una sola clase de lobo. No puede haber una sola clase de niño, de hombre o de mujer. No puede haber una sola clase de pecho, de cintura o de piel.

Clarissa Pinkola Estés "Mujeres que corren con los lobos"

Yo nací para esto


Voy a hacer que mis cenizas,
vuelvan al papel.
Siempre es Hoy,
ya es parte de mi ser,
quiero hacer cosas imposibles,
persigo realidad,
soy la que parte a nuevos rumbos.

Es un presagio más feliz,
mundos imaginarios están flotando en el aire,
pasan por nuestros cuerpos ecos de mil radares.
Pasaré mis manos,
sanaré toda llaga de distancia.

Nuestros "sueños" suenan verdaderos,
yo seguí a la estrella más voráz,
nunca me llevó tan lejos.

Yo nací para esto.

Toda mi dulzura, pendula sobre ti,
osadía loca,
trepan las palabras,
saltan de mi boca desvelada.
Si me pavoneo un poco es porque quiero atrapar,
tu deseo de jugar en cada guiño, cada gesto,
son señales luminosas.

Fue muy simple despegar,
ahora tengo mi propio show,
no me alcanza con improvisar,
el descaro es parte de la diversión.

Llena de polvo, aguardaba en un rincón,
mi canción seca,
será la cura para todo mal,
que no merezcas.

Como se quiebra el pavimento con el sol
y brota la tierra fiel,
sé que lo esperas,
sé que me esperas,
hoy nuestra aldea, es todo este mundo.

Será la locura, que nos hace bailar?
Le doy respiro a los sonidos,
sentir la ingravidez.

Camuflaje eficaz, desespero por mostrarme más,
todo lo profundo ama el disfraz.
Soy mi propio altar,
lo que respiro, es lo que vivo,
de pronto emerge de mí un fuerte resplandor,
seré un dragón de fuego azul,
y como el fuego reflejado en el agua,
dibujaba partículas de Dios,

me pondré el uniforme de piel humana,
no esperaba tanto resplandor...
Gracias Cerati
Collage del CD "Siempre es Hoy" 27/10/10 Tren A Coruña - Vigo (14:50)

Far de Dona

Somos constituídos pelo olhar dos outros?
Pessoas e açoes pertencentes a outros modos de circulaçao e de práticas.
"Tornar visíveis aqueles que nao vemos"

...ou que nao queremos ver...

El otro se da a nosotros, aunque no recibamos más que una representación ficcional de su persona y aunque ésta se reproduzca en la "imaginación" (nunca percibo al otro tal como es).
Se desdibujan los límites entre fantasía (imaginario en griego) y fantasma.

Así crece el vacío que sentimos cuando los dioses abandonan los cuerpos que habitan.
Los silencios lloran,
venidos del límite de su ser, a lo lejos...
Soy el padre
Tu eres la madre
Recuerdo la habitación,
llena de espejos,
donde jugamos en la más absoluta intimidad,
hay dos pechos que pasan volando, redondos, como dos ángeles.
Mira... ahí va el silencio del padre,
dije, aún embarazada, acariciando mi barriga,
el mágico capullo creador.
Nos compartimos mutuamente.
Había una vez un rey y una reina,
que tuvieron un hijo y un día...

Aligrafia, collage de imágenes traducidas en palabras. (MARCO.Vasco Araújo, Javier Tellez y Jacinto Lageira)

Lua em Africa


Numa terra da mae Africa
Repica dos tambores
dialetos sao duzentos
estórias muito milhoes
lá se aprende desde a infancia
o arco iris dos sons
mil letras
mil melodias
a Fé na clave de Sol
a Luz na clave de Fá
e Camaroes e do Mundo
eu chamo Richard Bona

GG


Nuestro astuto gato Bruno - en realidad Ernest Brunito; el primer nombre viene de un parentesco inglés lejano, pudimos constatarlo al comprobar su árbol geneálogico - suele salir a investigar todas la noches por el barrio, precedido de un pequeño ritual. Viste su capita beige a cuadros y acto seguido fuma su pipa en el patio, mientras traza mentalmente un plan.

En estos últimos días su único pensamiento vespertino se centra en como atrapar al jefazo de la gang de gatos callejeros, conocido como Don Gato, alias "El Horrible" (el origen de este apodo está relacionado con una famosa trifulca en el barrio, de la cual quedó sin un ojo derecho...pero esa ya es otra historia, lo cierto es que su actual aspecto le confiere un semblante bastante temible).

Cuenta "El horrible" con varios secuaces entre ellos, Labonita (entrenada para lograr lo que se proponga gracias a su glamour, perspicacia e increíble poder de seducción), Nube´s girlfriend (Bruno ha descubierto que se ha hecho con una barriga de embarazo de quita y pon, la usa para conseguir ciertos favores. También se ha adiestrado en transmitir dulzura a través de una mirada acuática. El mote se lo ha puesto Bruno, pues no sabe su verdadera identidad) y finalmente sus más acérrimos compañeros Ornitorrinco (instruído en hipnosis) y Gatovaca (pura fuerza y poco cerebro)...
*En la foto Ornitorrinco, El Horrible y Gato Vaca en el Muro de Villa Darjeeling



Cidade nua
Noite neon
Gata de rua faz
ron-ron ao luar
Saio da cama
Pulo a janela
Ninguém como ela, ao luar
Mia, arranha o céu
Mia, lua de mel ao léu, well
Dois gatos
pingados fora da lei
Ela é a rainha eu o rei
Farra no telhado fora da lei
Tudo bem
Sobe desce muros fora da lei
Ela sai por onde entrei
Gritos e sussurros
fora da lei,
Cidade nua
Faz serenata
Beijo na boca,
vira-lata, de lixo
Amor de bicho
Paixão maluca
Cama de gato
Kama Sutra ao luar

El Zorro


Cazador, acechador, observador.

Zorro, tu me enseñas a estar en el momento preciso en el lugar correcto.
Como eres astuto, me enseñas los trucos que puedo utilizar para tener éxito.
Tu velocidad me hace flexible en pensamiento y acción.
Tu don de observación me hace estar atento y despierto.
Guíame y enséñame a cazar para que pueda leer y seguir las huellas del ensueño de mi vida.
Enséñáme como puedo evitar los obstáculos con facilidad, con elegancia y con muchas artimañas.
Con tu táctica e inteligencia aprendo a triunfar.
Brigitte Dukek

*Zorro encontrado en Viaje a Munilla (Burgos) - Octubre 09

Diosa Roja


Porque soy la primera y la última,
yo soy la venerada y la despreciada,
yo soy la prostituta y la santa,
yo soy la esposa y la virgen,
yo soy la madre y la hija,
yo soy los brazos de mi madre,
yo soy la estéril y numerosos son mis hijos,
yo soy la bien casada y la soltera,
yo soy la que da a luz y la que jamás procreó,
yo soy el consuelo de los dolores del parto,
yo soy la esposa y el esposo,
y fue mi hombre quien me creó,
yo soy la madre de mi padre,
soy la hermana de mi marido,
y él es mi hijo rechazado.
Respetadme siempre,
porque yo soy la escandalosa y la magnífica.
Himno a Isis, siglos III o IV (?),
descubierto en Nag Hammadi

Obterás a glória do mundo e se afastarao de ti todas as trevas


1. É verdade, certo e muito verdadeiro:
2. O que está embaixo é como o que está em cima e o que está em cima é como o que está embaixo, para realizar os milagres de uma única coisa.
3. E assim como todas as coisas vieram do Um, assim todas as coisas são únicas, por adaptação.
4. O Sol é o pai, a Lua é a mãe, o vento o embalou em seu ventre, a Terra é sua alma;
5. O Pai de toda Telesma do mundo está nisto.
6. Seu poder é pleno, se é convertido em Terra.
7. Separarás a Terra do Fogo, o sutil do denso, suavemente e com grande perícia.
8. Sobe da terra para o Céu e desce novamente à Terra e recolhe a força das coisas superiores e inferiores.
9. Desse modo obterás a glória do mundo.
10. E se afastarão de ti todas as trevas.
11. Nisso consiste o poder poderoso de todo poder:
Vencerás todas as coisas sutis e penetrarás em tudo o que é sólido.
12. Assim o mundo foi criado.
13. Esta é a fonte das admiráveis adaptações aqui indicadas.
14. Por esta razão fui chamado de Hermes Trismegisto, pois possuo as três partes da filosofia universal.
15. O que eu disse da Obra Solar é completo.
Hermes Trismegisto estava relacionado aos ciclos lunares, cujas fases expressam a harmonia do universo. Referido nos escritos egípcios como "três vezes grande", era o deus do verbo, da sabedoria e da magia.

Lua Nova


Dona das águas, mae de todos os orixás.
Veste azul.
Pedras do mar e conchas sao seus símbolos. Usa abebé prateado.
É também conhecida como Dona Janaína, princesa de Aioká.
Aioká é o reino das terras misteriosas da felicidade e da liberdade, imagem das terras natais da África, saudades dos dias livres na floresta.
Vem do luar no céu
Vem do luar
No mar coberto de flor, meu bem
De Iemanjá
De lemanjá a cantar o amor

Odó iyá!

Luna Roja


Bañada por la luz plateada, sintió que los zarcillos del tiempo abandonaban su conciencia, pero que el rayo de vida que le conectaba con todas las demás mujeres que contemplaban a la Diosa Blanca seguía allí: estaba emparentada con todas ellas; formaba parte de una hermandad que había percibido la llamada de la luna y había respondido a ella. Las tierras, el lenguaje y las culturas del mundo podían ser diferentes, pero todas las mujeres miraban la misma luna y estaban unidas por su luz y sus mareas.

Son LOGO Existo


Es un Liáns,
esclavo de su sueño,
libre en sus pasos,
salva a quien ha elegido.

Es un nacimiento de Venus,
la séptima fuga,
siempre que se sube a los metros, le llevan a la lejanía.
Ellas me están viendo,
me llevan a un planeta lejano
Un Pavo Real.

El cuerpo es perfecto,
pero le faltan las alas,
la libélula ha dicho algo,
como un ala de hoja, estoy pensando en meterle las alas,
al otro cuerpo...
ya sabes de donde lo sacaste, un bambú que se transforma en libélula.

El pincel es el equilibrio.
Esta será alguna de las cosas que recordarás cuando seas mayor?
Danzar, danzar...
Somos guerreros de la Luz
porque nos equivocamos
porque preguntamos
TIC TAC BOOM!!!
Morir
La Vaca
Es Improvishaki

Acuarela Ana, Alicia, Sonia y Santi

trem das cores


A franja na encosta
Cor de laranja
Capim rosa chá
O mel desses olhos luz
Mel de cor ímpar
O ouro ainda não bem verde da serra
A prata do trem
A lua e a estrela
Anel de turquesa
Os átomos todos dançam
Madruga
Reluz neblina
Crianças cor de romã
Entram no vagão
O oliva da nuvem chumbo
Ficando
Pra trás da manhã
E a seda azul do papel
Que envolve a maçã
As casas tão verde e rosa
Que vão passando ao nos ver passar
Os dois lados da janela
E aquela num tom de azul
Quase inexistente, azul que não há
Azul que é pura memória de algum lugar
Teu cabelo preto
Explícito objeto
Castanhos lábios
Ou pra ser exato
Lábios cor de açaí
E aqui, trem das cores
Sábios projetos:
Tocar na central
E o céu de um azul
Celeste celestial

Grávida


Eu tô grávida
Grávida de um beija-flor
Grávida de terra
De um liquidificador
E vou parir
Um terremoto, uma bomba, uma cor
Uma locomotiva a vapor
Um corredor
Eu tô grávida
Esperando um avião
Cada vez mais grávida
Estou grávida de chão
E vou parir
Sobre a cidade
Quando a noite contrair
E quando o sol dilatar
Dar à luz
Eu tô grávida
De uma nota musical
De um automóvel
De uma árvore de Natal
E vou parir
Uma montanha, um cordão umbilical, um anticoncepcional
Um cartão postal
Marina Lima

Oración para el Amor por Un@ Mism@


Hoy, te pedimos que nos ayudes a aceptarnos a nosotros mismos tal como somos, sin juzgarnos. Ayúdanos a aceptar nuestra mente tal como es, con todas nuestras emociones, nuestras esperanzas y nuestros sueños, nuestra personalidad, nuestra manera de ser única. Ayúdanos a aceptar nuestro cuerpo tal como es, con toda su belleza y su perfección. Permite que el Amor hacia nosotras mismas sea tan fuerte que nunca más volvamos a rechazarnos o a sabotear nuestra Felicidad, nuestra Libertad y nuestro Amor.

De ahora en adelante, permite que cada acción, cada reacción, cada pensamiento y cada emoción se fundamente en el Amor. Ayúdanos, a aumentar el Amor hacia nosotros mismos hasta que todo el sueño de nuestra vida se transforme, y el miedo y la desdicha sean sustituidos por el Amor y el júbilo. Permite que el Amor hacia nosotros mismos sea lo suficientemente fuerte para romper todas las mentiras que nos hicieron creer; todas las mentiras que nos dicen que no somos suficientemente buen@s o suficientemente fuertes o suficientemente inteligentes, y que no seremos capaces de conseguirlo. Permite que el Amor hacia nosotros mismos sea tan fuerte que ya no necesitemos vivir nuestra vida según las opiniones de otras personas. Permite que confiemos del todo en nosotr@s mism@s a fin de que hagamos las elecciones que debamos hacer. Con este Amor que sentimos por nosotr@s mism@s ya no tenemos miedo de enfrentarnos a las responsabilidades de nuestra vida o a los problemas, ni de resolverlos a medida que surjan. Permite que el poder del Amor hacia nosotr@s mism@s nos ayude a realizar todos nuestros deseos.

Ayúdanos a empezar hoy mismo a amarnos tanto que nunca creemos una circunstancia que vaya en contra nuestra. Podemos vivir la vida siendo nosotr@s mism@s y sin fingir que somos distintos sólo para ser aceptados por otras personas. Ya no necesitamos ser aceptados por otras personas ni que nos digan lo buenos que somos, porque sabemos lo que somos. Con el poder del Amor que sentimos hacia nosotr@s mism@s, permítenos que disfrutemos de la imagen que vemos cada vez que nos miramos al espejo. Permite que una gran sonrisa se dibuje en nuestro rostro y que realce nuestra gran belleza exterior e interior. Disfrutemos siempre de nuestra propia presencia.

Permítenos amarnos sin juzgarnos, porque cuando nos juzgamos cargamos con el peso de la culpa y los reproches, perdemos la perspectiva de tu Amor. Fortalece la voluntad para perdonarnos a nosotr@s mism@s en este momento. Limpia nuestra mente del veneno emocional y de las recriminaciones, a fin de que vivamos en un Amor y una Paz completos.

Que el Amor sea el poder que cambie el sueño de nuestra vida. Con este nuevo poder en nuestro corazón, permítenos transformar todas las relaciones que mantenemos, empezando por la que mantenemos por nosotr@s mism@s. Ayúdanos a estar libres de conflictos con los demás. Permítenos ser felices por compartir nuestro tiempo con las personas que amamos y perdonarlas por cualquier injusticia que sintamos en nuestra mente. Ayúdanos a amarnos tanto que perdonemos a cualquier persona que nos haya herido en nuestra vida.

Concédenos valor para amar a nuestra familia y amigos incondicionalmente y, para cambiar nuestras relaciones de la manera más positiva y amorosa posible. Crear nuevos canales de comunicación en nuestras relaciones a fin de que no se reproduzca una guerra de control, de que no exista un vencedor o un perdedor. Trabajar unidos, como un equipo, para el Amor, la dicha y la armonía.

Que las relaciones con la familia y los amigos se fundamenten en el respeto y la alegría a fin de que no sintamos la necesidad de decirles qué deben pensar o cómo deben ser.

Qué nuestra relación romántica sea la relación más maravillosa; que nos sintamos dichos@s cada vez que lo compartimos todo con nuestra pareja.

Aceptar a los demás como son, sin juicios, porque cuando los rechazamos, nos rechazamos a nosotr@s mism@s.

Hoy es un Nuevo Comienzo. Ayúdanos a disfrutar de la Vida, a disfrutar de las relaciones, a explorar la Vida, a arriesgarnos, a estar vivos y a no vivir más con miedo al Amor. Abrir nuestro corazón al Amor que nos corresponde por derecho de nacimiento.

Amén

Miguel Ruiz

Sossego


Somos un planeta ocular, que observa indiferente las mutaciones ajenas.
Somos individuo.
Encerrados y prisioneros de una córnea.
Mis ojos son inútiles, pues sólo me devuelven la imagen de lo conocido.
Mas existe el sueño sosegado,
el ojo que destruye paredes y ventanas,
el último caparazón del cuerpo perdido,
que no emite juicios ni críticas,
busca reflexión, curiosidad, meditación
ese ojo pertenece al otro cuerpo oculto en nosotros mismos,
que es un constante rayo de luz intermitente,
una insaciable luz que corroe como el rojo de las ciudades,
que crece como el sol
y se despierta en nuestras realidades oníricas
y te empuja más allá del límite.

Cabashito. Baires - 2004

Nido de Águila


"Bajar nuestros pensamientos hacia el corazón, para que la razón quede atrás y nuestro corazón quede muy adelante. Cuando las cosas salen desde el corazón, te das cuenta que la razón se ha caído. Entonces no estamos en dos corazones sino en un sólo corazón y cuando estamos en un sólo corazón nos divertimos como niños, como niñas y nos damos cuenta que en el Gran Ser Divino, en esa chispa Divina, está ese Gran Amor, esa gran armonía, ese despertar de conciencia, y como decimos nosotros, ríe, vive, llora, canta y cuando encuentres eso te darás cuenta de que has encontrado la verdadera felicidad. La felicidad no está fuera, está dentro de nosotros, haz esa chispa divina para encontrar tu Dios Verdadero, tu Corazón..."
Don Lauro

www.elnidodelaguila.com.mx

CULPA



En todos los cuentos de princesas hay un dragón, el de esta historia no tardó en aparecer y se llamaba Culpa.

-No es un sueño, decía el Príncipe de las Nubes.

-Ya verás como me voy a despertar en mi cama de siempre..., pensó en alto la Princesa Flipada.

No es un sueño, tampoco una pesadilla, sugirió el narrador que en esta ocasión estaba Presente.

-¿No somos dueños de nuestro destino? No. Así de fácil.

-¿Y de nuestros actos?

-Somos instrumentos de una mano que mueve los hilos de nuestras vidas.

-Confía, confía. Todo es perfecto. Todo está sucediendo como estaba previsto.

-Pero ¿Quién escribió esta historia? ¿Tú o yo?

-No lo sé, se parecen tanto nuestras historias que se confunden...

-Las cosas no se hacen así, de esta manera, dijo el de las Nubes con preocupación.

-¿Quién lo dice?, contestó Flipada. ¿Acaso conoces ya el final del cuento?

-Bueno, no sé, algo me adelantaron...

-Pues si tienes más información, deberías compartirla, a lo mejor podemos adaptar la historia a nuestro antojo, si no nos gusta.

-Igual es tarde ya. Tengo Miedo.

-Normal, yo también.

Fue entonces, cuando apareció el dragón con su lengua de fuego, para asustar a los “inocentes” protagonistas.

-Joder, Culpa, ya estás aquí.

-Sí, siempre aparezco para sorprenderos, gritó el dragón, dejando a su paso un rastro de cenizas.

El Príncipe de las Nubes sacó pecho y se enfrentó al monstruo.

-La culpa es mía, le espetó.

-Ja,ja,ja, ¡Qué influencia tengo sobre vosotros! Navegais tan tranquilos por los arrecifes y os olvidais de arriar la vela llamada Precaución, escupió el dragón hiriendo al Príncipe.

La Princesa Flipada se armó de valor al sentir que su Amor estaba en peligro. Se puso entre ellos dos para proteger al de las Nubes.

-Culpa ven a mí, métete con alguien de tu tamaño.

El dragón relamiéndose de gusto se dirigió a ella. Flipada entonces, sacó su lanza hecha de Responsabilidad y se la clavó al dragón soltándole, con la fuerza atronadora de su voz, el conjuro mágico que una bruja le habia recetado.

-REMEDIO.


Culpa se esfumó.

Después ella se volvió hacia el Príncipe y le dijo con Calma:

-Tranquilo, ya pasó todo.


Pero eso, amigos, es otra historia.

Quero ser teu amigo,


Nem demais e nem de menos...

Nem tão longe e nem tão perto.

Na medida mais precisa que eu puder.

Mas amar-te como próximo, sem medida...

E ficar sempre em tua vida

Da maneira mais discreta que eu souber.

Sem tirar-te a liberdade,

Sem jamais te sufocar,

Sem forçar a tua vontade.

Sem falar quando for a hora de calar.

E sem calar quando for a hora de falar.

Nem ausente nem presente por demais...

Simplesmente, calmamente, ser-te paz.

É bonito ser amigo, mas confesso:

É tão difícil aprender...

Por isso, eu te peço paciência.

Vou encher este teu rosto

De alegrias, lembranças...

Dê-me tempo

De acertar nossas distâncias!
Fernando Pessoa

Jack Soul


Jack Soul Brasileiro
E que som do pandeiro
É certeiro e tem direção
Já que subi nesse ringue
E o país do swing
É o país da contradição...

Eu canto pro rei da levada
Na lei da embolada
Na língua da percussão
A dança mugango dengo
A ginga do mamolengo
Charme dessa nação...

Quem foi?
Que fez o samba embolar?
Quem foi?
Que fez o coco sambar?
Quem foi?
Que fez a ema gemer na boa?
Quem foi?
Que fez do coco um cocar?
Quem foi?
Que deixou um oco no lugar?
Quem foi?
Que fez do sapo
Cantor de lagoa?...

E diz aí Tião!
Tião! Oi!
Foste? Fui!
Compraste? Comprei!
Pagaste? Paguei!
Me diz quanto foi?
Foi 500 reais
Me diz quanto foi?
Foi 500 reais
Olha Tião!
Oi!
Foste? Fui!
Compraste? Comprei!
Pagaste? Paguei!
Me diz quanto foi?
Foi 500 reais
Me diz quanto foi?
E foi 500 reais...

Jack Soul Brasileiro
Do tempero, do batuque
Do truque, do picadeiro
E do pandeiro, e do repique
Do pique do funk rock
Do toque da platinela
Do samba na passarela
Dessa alma brasileira
Eu despencando da ladeira
Na zueira da banguela
Nessa alma brasileira
Eu despecando da ladeira
Na zueira da banguela...(2x)

Eu só ponho BEBOP no meu samba
Quando o tio Sam
Pegar no tamborim
Quando ele pegar
No pandeiro e no zabumba
Quando ele entender
Que o samba não é rumba
Aí eu vou misturar
Miami com Copacabana
Chiclete eu misturo com banana
E o meu samba, e o meu samba
Vai ficar assim...

Ah! ema gemeu...
Aaaaah ema gemeu!

Partitura Cósmica Exquisita




Es el momento de unir las manos y caminar juntos,
conectados con el color de nuestras miradas,
atravesemos el espejo y acerquemos nuestros mundos,
el tuyo, el mío, te veo, me ves, me reconoces.

Respondo a la llamada de la manada, el momento es ahora,
en este instante, rompe el cascarón Cupido, que viene a insuflarnos
ritmo en el corazón.
Bailan las almas amigas la música de la partitura cósmica, recien horneada,
con tus manos, con el calor de tu vientre, despertando al sol de la mañana, siendo.
Hormigas y Cigarras se hacen una sola contigo, en una espiral de colores que nos inunda de energía transformadora.
Sueña la libélula sueños de libertad,
fluye con el agua, renueva tu interior, respira.

La Resonancia del primer Grito


En medio de esta crisis, se alza una nueva construcción.
Me renuevo sin parar,
mientras me consumo voy dando calor a cada brizna de hierba, a cada animal, a cada ser vivo: acepto que a eso se llame AMOR.
Bajo mis rayos conoceréis el afecto vital,
desnudo,
sincero.
Soy el OjO puro y, al mismo tiempo, la resonancia del primer grito.
En verdad, mi amor es en gran parte mi necesidad del otro...por eso me reproduzco sin cesar. Multiplico mi energía en infinitos espejos.
En su alma busco a mi mismo, hablo conmigo mismo.
Avanza por la maraña de sueños,
entra en el valle de los parientes muertos,
encuentra el núcleo dorado, funde en el tu máscara,
atrévete a despertarme.
Soy Yo, Soy Tú, Soy Tú y Yo,
la suma de todos los rostros,
el ojo invariable,
el espesor que ilumino es la inmensidad del alma.
Renaces en mis llamas, te expandes
sin miedo,
sin daño,
sin censura,
otorgar un aura a la cabeza inerte, expulsar el verdugo que impera en tu memoria
Luz y Sombra
Agua y Fuego
Macho y Hembra
Dentro de su carne Danza el Esqueleto
No sabe nada
No posee nada
No aferra nada
Sólo desea reír.

Extraído de "La Vía del Tarot" Alejandro Jodorowsky

Equinoccio


Mi vieja piel se cae,
Corazón abierto,
florece la primavera en su interior,
colores vivos,
primer verdor,
sembrando,
preparando mi tierra interna,
para que del Sol descienda
la Serpiente Emplumada

Gita

Essa foi sem dúvida uma semana intensa cheia de emoçoes, sensaçoes, sentimentos...confusa, caotica, bela...houve Amor, Raiva, Silêncio, Pulsao, Barulho, Palavras, Olhares, Abraços e Vômitos...tal vez a Lua testemunha muda no Céu teve a ver um pouco en tudo, mas agora em pleno marasmo sinto que tudo teve um PORQUE...

Julgamentos alheios que chegam en discursos de capa dura e boa diccao, e como os bons livros sao aqueles que contam o que você já sabía, a Única Verdade é a tua, respeita o teu Deus, a tua Deusa, o teu momento....Ninguém habita o teu Ser Interno, limpe e organize seu Templo.

"Eu que já andei pelos quatro cantos do mundo procurando foi justamente num sonho
que Ele me falou"
Às vezes você me pergunta por que é que eu sou tão calado não falo de amor quase nada nem fico sorrindo ao teu lado...
Você pensa em mim toda hora Me come, me cospe, me deixa talvez você não entenda mas hoje eu vou lhe mostrar...
Eu sou a luz das estrelas
Eu sou a cor do luar
Eu sou as coisas da vida
Eu sou o mêdo de amar...
Eu sou o medo do fraco
A força da imaginação
O blefe do jogador
Eu sou, eu fui, eu vou..
Gita! Gita! Gita!Gita! Gita!
Eu sou o seu sacrifício
A placa de contra-mão
O sangue no olhar do vampiro
E as juras de maldição...
Eu sou a vela que acende
Eu sou a luz que se apaga
Eu sou a beira do abismo
Eu sou o tudo e o nada...
Por que você me pergunta?
Perguntas não vão lhe mostrar
Que eu sou feito da terra
Do fogo, da água e do ar...
Você me tem todo dia
Mas não sabe se é bom ou ruim
Mas saiba que eu estou em você
Mas você não está em mim...
Das telhas eu sou o telhado
A pesca do pescador
A letra "A" tem meu nome
Dos sonhos eu sou o amor...
Eu sou a dona de casa
Nos pegue pagues do mundo
Eu sou a mão do carrasco
Sou raso, largo, profundo...
Gita! Gita! Gita!Gita! Gita!
Eu sou a mosca da sopa
E o dente do tubarão
Eu sou os olhos do cego
E a cegueira da visão...
Euuuuuu!
Mas eu sou o amargo da língua
A mãe, o pai e o avô
O filho que ainda não veio
O início, o fim e o meio
O início, o fim e o meio
Euuuuu sou o início
O fim e o meio
Euuuuu sou o início
O FIM e O MEIO

Os Buracos do Espelho


o buraco do espelho está fechado
agora eu tenho que ficar aqui
com um olho aberto, outro acordado
no lado de lá onde eu caí
pro lado de cá não tem acesso
mesmo que me chamem pelo nome
mesmo que admitam meu regresso
toda vez que eu vou a porta some
a janela some na parede
a palavra de água se dissolve
na palavra sede, a boca cede
antes de falar, e não se ouve
já tentei dormir a noite inteira
quatro, cinco, seis da madrugada
vou ficar ali nessa cadeira
uma orelha alerta, outra ligada
o buraco do espelho está fechado
agora eu tenho que ficar agora
fui pelo abandono abandonado
aqui dentro do lado de fora.
Arnaldo Antunes

Objeto Gritante


"Encarno-me nas frases voluptuosas e inintiligíveis que se enovelam para além das palavras. "Lemos com o corpo todo, nosso corpo linguajeiro, corpo erógeno, pulsional. A relaçao do corpo com a linguagem se dá pela mediaçao exercida pela sensorialidade das palavras. Essa dimensao evocativa supoe corporeidade e desejo. Em sua materialidade significante, o texto se faz carne e o corpo erótico. A escritura é a prova de que o texto deseja o leitor. A escritura é o Kamasutra da linguajem"
É com uma alegria tao profunda. É uma tal aleluia. Aleluia, grito eu, aleluia que se funde com o máis escuro uivo humano da dor de separaçao mas é grito de felicidade diábolica. Porque ninguém me prende máis. Continuo com capacidade de raciocínio, quero me alimentar diretamente da placenta. Tenho um pouco de medo: Medo aínda de me entregar pois o próximo instante é o desconhecido. O próximo instante é feito por mim? Fazemo-lo juntos com a respiraçao.
Eu te digo: estou tentanto captar a quarta dimensao do instante-já, que de tao fugidio nao é máis porque agora tornou-se um novo instante-já que também nao é máis. Cada coisa tem um instante em que ela é. Quero apossarme do é da coisa. Esses instantes que decorrem no ar que respiro: em fogos de artifício eles espocam mudos no espaço. Quero possuir os átomos do tempo. E quero capturar o presente que pela sua própria natureza me é interdito: o presente me foge, a atualidade me escapa, a atualidade sou eu sempre no já. Só no ato do Amor- pela límpida abstraçao de Estrela do que se sente- capta-se a incógnita do instante que é duramente cristalina e vibrante no ar e a vida é esse instante incontável, maior que o acontecimento em si: no Amor o instante de impessoal jóia refulge no ar, glória estranha de corpo, materia sensibilizada pelo arrepio dos instantes- e o que se sente é ao mesmo tempo que imaterial tao objetivo que acontece como fora do corpo, faiscante no alto. Quero captar o meu é. E quero cantar aleluia para o ar, assim como faz o pássaro. E meu canto é de ninguém. Eu corpo-a-corpo comigo mesma.
Agua Viva
Clarice Lispector

En el vagón con Alicia


-¡Billetes, por favor! -pidió el inspector, asomando la cabeza por la ventanilla. En seguida todo el mundo los estaba exhibiendo: tenían más o menos el mismo tamaño que las personas y desde luego parecían ocupar todo el espacio dentro del vagón.
-¡Vamos, niña! ¡Enséñame tu billete! -insistió el inspector mirando enojado a Alicia. Y muchas otras voces dijeron todas a una (-Como si fuera el estribillo de una canción -pensó Alicia) -¡Ala, niña! ¡No le hagas esperar, que su tiempo vale mil libras por minuto!
-Siento decirle que no llevo billete -se excusó Alicia con la voz alterada por el temor-: no había ninguna oficina de billetes en el lugar de donde vengo.
Y otra vez se reanudó el coro de voces: -No había sitio para una oficina de billetes en el lugar de donde viene. ¡La tierra allá vale a mil libras la pulgada!
-¡No me vengas con esas excusas! -dijo el inspector- Debieras haber comprado uno al conductor.
Y otra vez el coro de voces reanudó su cantilena:
-El conductor de la locomotora ¡como que sólo el humo que echa vale a mil libras la bocanada!
Alicia se dijo a sí misma -Pues en ese caso no vale la pena decir nada-. Esta vez las voces no corearon nada, puesto que no había hablado, pero con gran sorpresa de Alicia lo que si hicieron fue pensar a coro (y espero que entendáis lo que eso quiere decir... pues he de confesar que lo que es yo, no lo sé). -Tanto mejor no decir nada. ¡Que el idioma está ya a mil libras la palabra!
-A este paso, ¡estoy segura de que voy a estar soñando toda la noche con esas dichosas mil libras! ¡Vaya si lo sé! --pensó Alicia.
El inspector la había estado contemplando todo este tiempo, primero a través de un telescopio, luego por un microscopio y por último con unos gemelos de teatro. Para terminar, le dijo -Estás viajando en dirección contraria -y fuese, cerrando sin más la ventanilla.
-Una niña tan pequeña -sentenció un caballero que estaba sentado enfrente de Alicia (y que estaba todo él vestido de papel blanco)- debiera de saber la dirección que lleva, ¡aunque no sepa su propio nombre!
Una cabra que estaba sentada al lado del caballero de blanco, cerró los ojos y dictaminó con voz altisonante, -Debiera conocer el camino a la oficina de billetes, ¡aunque no sepa su abecé!
Sentado al lado de la cabra iba un escarabajo (el vagón aquel iba desde luego ocupado por unos pasajeros harto extraños) y como parecía que la regla era la de que hablasen todos por turno, ahora a éste le tocó continuar diciendo, --¡Tendrá que volver de aquí facturada como equipaje!
Alicia no podía ver quién estaba sentado más allá del escarabajo, pero sí pudo oír cómo una voz enronquecida la emprendía diciendo también algo: -¡Cambio de máquina...! -fue todo lo que pudo decir porque se le cortó la voz.
-Por la manera que tiene de hablar no sé si decir que es un caballo bronco o un gallo -pensó Alicia. Y una vocecita extremadamente ligera le dijo, muy cerca, al oido -Podrías si quisieras hacer un chiste con eso, algo así como «al caballo le ha salido un gallo».
Entonces, otra voz muy suave dijo en la lejanía -Ya sabéis, habrá que ponerle una etiqueta que diga «Frágil, niña dentro; con cuidado».
Después de esto, otras voces también intervinieron (-¡Cuánta gente parece haber en este vagón! -pensó Alicia) diciendo -Habrá que remitirla por correo, ya que lleva un traje estampado... habrá que mandarla por telégrafo... que arrastre ella misma el tren en lo que queda de camino... -y así hasta la saciedad).
Pero el caballero empapelado de blanco se inclinó hacia ella y le susurró al oído -No hagas caso de lo que están diciendo, querida: te bastará con sacar un billete de retorno cada vez que el tren se detenga.
-¡Eso sí que no! -respondió Alicia con bastante impaciencia-. Nunca tuve la menor intención de hacer este viaje por tren... hasta hace sólo un momento estaba tan tranquila en un bosque... y ahora ¡cómo me gustaría poder volver ahí de nuevo!
-Podrías hacer un chiste con eso --volvió a insinuar esa vocecilla que parecía tener tan cerca suyo--; algo así como «pudiera si gustase o gustaría si pudiese», ya sabes.
-¡Deja ya de fastidiar! -dijo Alicia, mirando en derredor para ver de dónde provenía la vocecilla-. Si tienes tantas ganas de que haga un chiste, ¡por qué no lo haces tú misma!
La pequeña vocecilla dio un hondo suspiro. Estaba muy disgustada, evidentemente, y a Alicia le hubiera gustado decirle algo amable para consolarla -Si sólo suspirara como todo el mundo... -pensó. Pero no, aquel había sido un suspiro tan maravillosamente imperceptible que no lo hubiera oído nunca si no estuviera tan cerca de su oído. Lo que tuvo la consecuencia de hacerle muchas cosquillas y esto fue lo que la distrajo de pensar en el disgusto de la pobre y diminuta criatura.
-Yo ya sé que eres una persona amiga -continuó diciendo la vocecilla-: una buena amiga mía y de hace mucho tiempo, además. Por eso sé que no me harás daño, aunque sea un insecto.
-¿Qué clase de insecto? -preguntó Alicia con cierta ansiedad. En realidad, lo que le preocupaba era si podía o no darle un pinchazo, sólo que le pareció que no sería de muy buena educación preguntárselo así directamente.
-¡Cómo! ¿Entonces es que a ti no... -empezó a decir la vocecilla, pero cualquiera que fuese su explicación, quedó ahogada por un estridente silbato de la locomotora; todo el mundo saltó alarmado de sus asientos y Alicia también con los demás.
El caballo, que había asomado la cabeza por la ventanilla, la volvió a meter tranquilamente y dijo -No es más que un arroyo que tenemos que saltar. -Todo el mundo pareció quedar satisfecho con esta explicación, pero Alicia no las tenía todas consigo ante la idea de que el tren se pusiese a dar saltos. -Aunque si así llegamos a la cuarta casilla ¡creo que valdría la pena probarlo! -concluyó para sus adentros. Al momento siguiente sintió cómo el vagón se elevaba por los aires y con el susto que esto le dio se agarró a lo que tuviera más cerca y dio la casualidad de que esto fue la barba de la cabra.
Insectos del Espejo "Alicia a través del espejo" - Lewis Carroll

Ollo de Vidro


Leutor:
Certo día fitoume unha vaca.
¿Que coidará de min?, pensei eu; e naquel intre a vaca baixou a testa e sigueu comendo na herba. Agora xa sei que a vaca somentes dixo:
—Bo, total un home con anteollos.
E ó mellor eu non son máis que o que coidou a vaca.
Velaí a ledicia de pensar que cando a miña calivera estea ó descuberto xa non poderá xuzgarme ningunha vaca. A morte non me arrepía e o mal que desexo ó meu nemigo é que viva até sobrevivirse. Eu son dos que estruchan a cara pra apalpa-la propia calivera e non fuxo dos cimeterios endexamais.
Un ollo de vidro. Memorias d´un esquelete
Castelao

A RABUDA

(to be continued)

Todos os relatos que chegaron a nós sobre a vida de Rabuda, foron escritos moitos anos despois por discípulos proclives á idealización do seu mestre, polo que resulta difícil separar os sucesos reais dos numerosos mitos e lendas arredor da súa vida.
Conta unha das lendas que naceu na auga dunha fermosa lagoa, baixo unha flor de loto.
A súa nai, unha indirana semipalmata, pouco antes de dar a luz soñou que un dos ovos eclosionaba creando un feixe de luz marabilloso que contiña todas as cores do arco da vella e que do seu interior agromaba unha voz anxelical entonando un canto que xamais escoitara antes.
Xa de
cágado mostrou unha temperá inclinación á meditación e reflexión, acadando estados de transo profundo antes de converterse en adulto e antes incluso da súa propia metamorfose.
A tradición di que unha noite sentou sobre a loto que lle viu nacer, decidido a non erguerse ata acadar o “nirrana” a liberación da dualidade do anfibio...

Jhonnie & Annabelle


Johnnie Gray has two loves in his life: his engine and his girl, Annabelle Lee.

loto



Quiero contarte cómo parí un sueño, cómo mis manos cansadas de ser puños, se abrieron para recibir las semillas del cielo, cómo me convertí en canal para crear vida donde creí que todo era yermo...
Con dedos curiosos de conocimiento, escarbé en la materia oscura, hurgando en la humedad de la tierra herida para desgranar mi alma, hundirme en el lodo más profundo y sucumbir al vacío.
Fue necesario morir para germinar.
Soltar lo superfluo y llegar al ser.
Pelar el cuerpo.
Derribar la torre.
Recibir al rayo.
Dejar brotar la flor que contengo.
Renacer.
Bañarme de luz.
Volverme joya para llegar a ti y compartir este secreto.

2010


Vai lá, vai lá
Vai lá, vai lá
Vai lá, vai lá
Vai lá Vai lá no Cacique sambar
Não fique de marra vem cá
Não deixe essa onda quebrar
Meu barco já vai navegar
Vou dar a partida
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Vem cá
Um pudim sem coco, não dá
Já estou preparando o jantar
Tem sobremesa, manjar
Pimenta não pode faltar
Feijão sem tempero,
é ruim de aturar
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
É, pois é
Estou procurando o José
Ficou de me dar um qualquer
Busquei na Bahia um axé
De olho no acarajé
Ganhei uma preta no candomblé
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Iô, iô, iô iô
Ai, ai, ai ai

enseñame a volar


La cosa más atractiva es justo aquello que no puedo tener...la dualidad se transforma en mi foco...no las cosas hermosas...una vez que te hagas cargo de esto vas a empezar a cambiarlo, porque si algo externo me hace sufrir, es que soy adicta a sufrir.
Yo puedo elegir no sufrir
Yo puedo elegir SER el AMOR
Cuando tenga el nivel de conciencia y la seguridad interior para poder elegir...
El AMOR percibe la Unidad dentro de la dualidad.
LAS RESPUESTAS DEBEN VENIR DESDE DENTRO. TODOS SOMOS UNO.
Tenemos el poder.
Nosotros no somos nuestros pensamientos, nuestros miedos, nuestras emociones, somos mucho más. Podemos aprender simplemente a SER, a SER en el momento
SER EL AHORA
SER AMOR
podemos elegir
Elijamos Amor.
Isha

Como desees...


...y fueron felices ¿?- pregunté inquieta.

"Dicen que todo lo que nosotros estamos buscando, también nos busca a nosotros y que, si nos quedamos quietos, nos encontrará.
Es algo que lleva mucho tiempo esperándonos.
En cuanto llegue, no te muevas...ya verás lo que ocurre a continuación"-dijo Clarissa.

-Sí, pero qué pasará después, cuando aparezca la mujer esqueleto...y si no se atreven a abrazarla...-mientras preguntaba, flotaba en mi memoria el fantasma de ese espectro que tantas veces se me había aparecido.

-Una parte de todas las mujeres y de todos los hombres se niega a saber que en todas las relaciones amorosas, la Muerte también tiene que intervenir...amar significa permanecer al lado de alguien.Significa salir de un mundo de fantasía y entrar en un mundo donde es posible el amor duradero, cara a cara, hueso a hueso, un amor hecho de afecto. Amar significa quedarse cuando todas las células gritan:"Echa a correr"-respondió la mujer salvaje.

-Querida Clarissa, siempre te escucho con atención y procuro integrar lo que me dices, intento recordar que soy la que sabe...pero a veces creo que no he aprendido nada-le respondí.

-La ignorancia es no saber nada y sentirse atraído por lo bueno.La inocencia es saberlo todo y seguir sintiéndose atraído por lo bueno...¿Quieres saber cómo termina el cuento?


-Síiii.


-Fueron felices.


-¡Bien!


(conversación imaginaria con Clarissa Pinkola,


variaciones sobre su texto Mujeres que corren con los lobos)


El Perro del Alquimista


La historia es antigua y fantástica a pesar de aparecer referenciada en los anales de la dinastía Ming y en un volumen apócrifo de la Británica. Se sabe que Borges la tuvo por fantasiosa; Eliade la reporta como un hecho verídico. Yo simplemente la recuerdo todas las noches por una razón secreta e intransferible: fui uno de los protagonistas. Mis recuerdos son borrosos y la versión de Borges no ha logrado aclararlos. Tampoco la de Eliade. A grandes rasgos, la historia es ésta:

El anciano alquimista, tras muchos años de experimentación con el azufre y con el cinabrio, logró por fin elaborar una pócima que presumia ser el elixir de los inmortales. La prudencia, consejera sabia donde las haya, le recomendó darlo a probar a su perro antes de aventurarse él y sus discípulos a consumir el brebaje. El final de la historia no lo tengo claro. Recuerdo que el perro murió al instante y que los discípulos en medio de mofas y recriminaciones, se marcharon y abandonaron al maestro. Eliade escribe que el alquimista no quiso renunciar al fruto de tantos años de tanto trabajo, aunque este fruto lo llevara a la muerte. También apunta la posibilidad, acaso más prosaica, de que se quitara la vida simplemente atormentado por su descomunal fracaso. Borges, sin embargo, nos explica que al cabo de unas horas el alquimista y el perro resucitaron. Ambas versiones son algo inexactas porque tanto el perro como el alquimista volvimos a la vida, pero no con la misma apariencia. Hemos atravesado juntos los siglos y los continentes con discreción y con una mutua fidelidad. Yo era el perro y el que ahora es mi perro era el maestro. Todavía, cada noche, al calor del hogar o bajo la mirada de las estrellas, cuando acaricio a mi perro, le relato esta increíble historia y el me la devuelve agitando el rabo. Sé que al anciano maestro le encantan las historias fantásticas.

Juli Peradejordi

A Praninha, Brunito, Uma, Nube, Nagô y Ella

Habitación de las Tentaciones

...hace falta que oscurezca para que veamos las estrellas...

Nua


Viajo en un carrito,
todavía no averiguo que fuerza lo empuja,
me dejo llevar,
aunque a veces me invada un sueño mortal.
LUA DOS CELTAS
dice el cartel... es tal vez una señal?
más abajo en letras menores vislumbro
"Perros de Exposición", "Sólo cruzamos campeones"
De nuevo recuerdo su mensaje:
Los animales son muy sensibles y saben lo que hay en nuestros corazones
Es un órgano muscular
Es mi HOGAR
Noticias de CORAZÓN y la Prensa Rosa. Excelentes Camadas.
PARTO
Esta vez, toca empujar
nuevamente hasta el inicio de la pendiente...me canso...
- Hola, qué tal?
- (silencio)
- Cómo te llamas?
- Alicia
- En el país de las maravillas?
-(silencio)
me mira a los ojos...
- Te ves?
-...aún no...
me abraza
-Yo si te veo...Te ayudo a empujar el carrito?
- No gracias, he de hacerlo yo sola, después de recorrida esta pendiente, me subiré y podré dejarme llevar...
Sigo...Renace una fuerza, un pequeño latir, una respiración más pausada...
Vislumbro detrás de una piedra al duende saltarín, guiñándome el ojo...
-Vuelves a llamarme, aunque tímidamente y eso me gusta. Dice el duende
- Qué etá hasiendo tú ahí escondío?!
- Tal vez recuerdes que habitaba el interior de tu ALMA creativa, solía ser un lugar muy divertido, pero decidiste no prestarme más atención y allí comenzó a hacer mucho frio, entonces ya no pude darte LIBERTAD, incluso te olvidaste de jugar...
- Yo hice eso? Por qué?
-Tal vez porque comencé a preguntarte cosas que te horrorizaban aceptar...aunque percibo que tienes intención de recuperar tu INSTINTO, tu propio MISTERIO y nutrirte con el...

Obrigada pelo seu retorno,
preciso voltar a sentir o mar entrar,
irei continuar, dessa vez sem procurar o atalho,
ainda que as vezes adormeço com meu proprio veneno
HOJE SOU VOCÊ
entao, abra a janela
o nada acontece
vontade novamente de entrar no meu casulo
QUEM É VOCÊ?
Vira e volta a procura do artesao do AMOR?
Será que nao aprendeste neste caminho que a grande VERDADE está dentro de ti?
Preciso morrer...é certo
pois me rendí a esmola,
aproveitarei essa maresía leve, para deixarme ir,
sei que voltarei para cavalgar na ALEGRÍA de um día tempestivo.

चाचा-भतीजा दुर्ग

Vi la mañana nacer y volví a ser...
mientras atrapaba con mi mano el circulito incandescente
pensaba
como el mundo es pequeño
apenas un verso en el universo
y como vuelve a crecer en el castillo ambulante
porque aprender a vivir en tierras extrañas
es como renacer y volver a ser
y si me dejo bucear en mi minúsculo abismo
vislumbro unas alitas al vuelo proyectadas por ojitos platónicos
Las palabras son juguetitos que me llevan por el pensamiento,
más allá del horizonte azul infinito...
surge y vuelve el enrosque y a veces me digo:
no hay nada que me haga sonreír
y tu me dices:
...pero lo podemos inventar!!!
...E a gente volta a brincar de viver...

Maria Fumaça

Maria Fumaça; definiçao: Locomotiva a vapor.

Circular (remixed)






Gilberto Gil - Expresso 2222



Gira el sol, gira la luna circular.

Nesse itinerário da leveza pelo ar.

Se extiende infinito, inmenso monolito.

Volta do mundo, camará.
Ê, mundo da volta camará do camarote.

Segue a circular o Expresso2222.

Fuego eterno para ahuyentar el infierno a otro lugar.

Fogo eterno pra consumir o inferno.Fora daqui!!!!

Que contradiçao só a guerra faz nosso amor em paz.

Aprendizaje

"Existe un ser que vive dentro de mí como si fuese su casa, y es. Se trata de un caballo negro y lustroso que a pesar de ser enteramente salvaje - pues nunca vivió antes en nadie ni jamás le pusieron riendas ni montura - a pesar de ser enteramente salvaje tiene por eso mismo una dulzura natural de quien no tiene miedo: come a veces en mi mano. Su hocico está húmedo y fresco. Beso su hocico. Cuando yo muera, el caballo negro se quedará sin casa y va a sufrir mucho. A menos que el elija otra casa no tenga miedo de aquello que es al mismo tiempo salvaje y suave. Aviso que no tiene nombre: Basta llamarlo y se adivina su nombre. O no se adivina, pero, una vez llamado con dulzura y autoridad, acude. Si olfatea y siente que un cuerpo-casa está libre, trota silenciosamente y acude. Aviso también que no se debe temer su relincho: uno se engaña y piensa que es uno mismo el que está relinchando de placer o de cólera, uno se asusta con el acceso de dulzura de lo que es por primera vez"

...o el libro de los placeres" - Clarice Lispector